Podejście ericksonowskie:
Opiera się na założeniu, że każdy z nas ma wewnętrzne zasoby wystarczające do konstruktywnego rozwiązywania problemów. Celem terapii jest zainicjowanie zmiany, odkrywanie mocnych stron, wydobywanie i rozwój odpowiedniej wrażliwości, a także poznawanie ograniczeń. Dopasowanie terapii do indywidualności pacjenta, problemu, z którym się zgłasza oraz jego celów, to podstawowa zasada szkoły ericksonowskiej. To powoduje, że terapia może być bardzo krótka (w przypadku nastawienie na rozwiązanie doraźnego problemu może to być kilka sesji) lub bardzo długo (w przypadku złożonych, długoletnich chorób). Sesje najczęściej odbywają się raz w tygodniu, ale w zależności od możliwości pacjenta mogą odbywać się też co dwa tygodnie czy co miesiąc (w przypadku terapii rodzinnej). W celu dotarcia do zasobów ukrytych w nieświadomości mogą służyć techniki transowe.
Podejście systemowe:
Zakłada, że problemy emocjonalne i psychiczne jednego członka rodziny są wyrazem trudności całej rodziny. Terapeuta systemowy stara się widzieć swojego klienta w sieci wzajemnych oddziaływań z osobami z rodziny i innego znaczącego otoczenia (np. pracy) i stara się pomagać klientowi w poszerzeniu jego spojrzenia na samego siebie w tych relacjach. Terapeuta systemowy, mając świadomość tego, że każdy postrzega świat i siebie
w tylko sobie właściwy sposób, nie hołduje tzw. obiektywnej, niezależnie istniejącej „prawdzie”. Nawet teorie psychologiczne traktuje z należytą neutralnością, jako równoprawne wersje/hipotezy wyjaśniające problem. Terapeuta zachowuje postawę ciekawości i zarazem neutralności, przy pełnym szacunku wobec klienta stara się zachować dystans wobec opowieści o problemie, opowieści, którą klient przedstawia.
Podejście psychodynamiczne:
Skupia się na konflikcie wewnętrznym pomiędzy następującymi trzema strukturami :, id – cząstka popędowa , superego – wewnętrzne sumienie oraz ego – część racjonalna, która próbuje godzić id i superego. Nurt psychodynamiczny zakłada, że nic w naszym życiu nie dzieje się przypadkowo. Człowiek może kierować się nieuświadomionymi motywami. Mechanizmy obronne to forma obrony przed lękiem. Psychoanalitycy skupiają się na przeniesieniu, czyli projektowanie na kogoś cech i sytuacji
z innej osoby, analizie relacji pacjenta z terapeutą oraz mechanizmach obronnych.
Metoda Feldenkraisa:
Jest oparta na możliwości uczenia się. To umożliwia nieustający rozwój naszego potencjału. Ruch (jako element najłatwiej podlegający świadomej kontroli) jest tutaj wykorzystywany jako środek do rozwoju. Jest to więc metoda reedukacji ruchowej, samopoznania i rozwoju swojego potencjału poprzez ruch. Mózg ludzki w ciągu całego życia tworzy nowe lepsze, wzorce ruchowe. Najszybciej dzieje się to w dzieciństwie. Niestety z wiekiem przestajemy rozwijać nasz potencjał. Korzystamy wciąż z utrwalonych wzorców ruchowych, nawet jeżeli nie są już dla nas użyteczne. To z czasem prowadzi do przeciążenia stawów, mięśni, powoduje dolegliwości bólowe, wady postawy i zwyrodnienie stawów.
Metoda jest zwykle stosowana do pracy z osobami, które straciły możliwość satysfakcjonującego poruszania się (schorzenia neurologiczne, ortopedyczne itp.). Jednak może być również wykorzystana do pracy z osobami, które chcą rozwinąć swój potencjał ruchowy.
Feldenkrais powtarzał: „w wyniku stosowania tej metody niemożliwe staje się możliwym, możliwe staje się łatwym, a łatwe staje się eleganckim”.
W Metodzie Feldenkraisa rozróżniamy dwa rodzaje pracy: pracę indywidualną i pracę grupową. Zajęcia grupowe nazywają się Awareness Through Movement czyli świadomość poprzez ruch a zajęcia indywidualne określa się jako Functional Integration czyli integracja funkcjonalna.
Terapia gestalt:
Opiera się na dialogu egzystencjalnym. Ma charakter wglądowy. Głównymi celami tej terapii są :
- Stworzenie warunków do pełnego doświadczania siebie i poszerzenia świadomości
- Dokonywanie odpowiednich wyborów w życiu
- Nawiązanie z innymi ludźmi rzeczywistych kontaktów.
Terapia poznawczo-behawioralna:
Jej podłoże teoretyczne możemy znaleźć w zdeterminowanych zachowaniach przez procesy uczenia oraz nabywanie, utrwalanie przekonań i sposobu widzenia świata. Założenia terapii to:
- Aktywność poznawcza wpływa na zachowanie
- Treści i procesy poznawcze można monitorować i zmieniać
- Zmiana poznawcza wywołuję zmianę zachowania i emocji.
Terapia poznawczo – behawioralna mocno skupia się również na utrwalonych schematach poznawczych i próbuje je uelastyczniać. Dobrze sprawdza się w pracy np. z fobią lub zaburzeniem stresowym pourazowym.
